Canın 3 gün önce doğum yaptım sezeryanla.. spinal oldu.. hüngür hüngür ağlayarak geçiedim 9 ayımı hem normal doğum korkusundan hem de sezeryan korkusundan.. hıçkıra hıçkıra ağlayarak da doğuma girdim.. hastaneden kaçmak istedim zor tuttular normalde amelyathane soğuk olur üşürsün ben kendimi sıkmaktan ter içinde kaldım yatyığım yer sırılsıklam olmuştu.. çok korkuttukar beni acı duyuyosun dokunmaları hissediyosun o iğne acıtıyo o oluyo bu oluyo diye.. sana yemin ederim hepsi yalanmış.. ne iğne acıtıyo ne dokunmayı hissediyosun ne canın yanıyo.. hiçbi şey anlamıyosun.. sadece küçük küçük sallanıyo vücudun o kadar.. ben bekledim ki dokunmaları hissetcem diye.. ben beklerken doktorlar hemşireler falan orda sohbet ediyo kahkaha atıyo falan.. dedim herhalde daha başlamadı.. tamamen uyuşmamı bekliyolar diye düşündüm.. sonra bi vikleme sesi geldi noluyo dedim o benim mi diye sordum :):):) hiç stres yapma canım gülerek çıktım amelyathaneden.. boş yere ziyan etmişim 9 ayı kendime.. lütfen sadece dua et kuzum.. Allah ım yardım et bana de.. güç ver de.. odaya geldim bebişe bakıp bakıp anne bu benim mi anne çok güzel anne tipe bak anne bu benim karnımda mıydı falan diye soruyodum şaşkınlıktan :):) lütfen hiç korkma ve stres yapma annesi.. hepsi geçicek ve boşaymış diceksin.. bol bol nescafe iç