8 yillik evli oldugum zaman yani 4 yil önce hamile kaldim kızım erken doğdu ona gelinceye kadar hep denedim olunca sevinmiş o topraga verince karalar bağlamıştım. Hic birseyim yok gecti diyim kendimi calismaya verdim sonra denemey devam ettim. Taki psikolojimin iyi olmadigina kanaat getirene kadar. Bir psikologa gittim kendimi toparladim ilac kullandim 1 sene verdim. Sonra asilama yaptirmaya karat verdim. Tam basladim her sey hazir pandemi girdi. Pandemi rahatladi hersey basa sardi oyle bir zaman daha kaybettim. Sonra asilama yaptırdım. 14 gun her belirti vardi. Ama sonuc negatifti.psikolojik belirtilerim vardı. 3 ay sonra bir daha asilama yapilacakti. Tamam dedim dusunmuyorum daha. Tatile gittik, annemle gezdim dolastim derken hic aklima gelmedi cocuk.
Bir baktim geciktim ihtimal vermiyorum ya yunede yaptim tesr pozitif. Hastaneye gittim deger güzel ama kese gözükmüyor. 6 gun hastanede yattım 2 kez aneliyat masasindan döndüm. Sonunda kese embriyo gözüktü 6+5 de 8+3 kalp atışı.
Tam rahatliyacajjen ilk gebeligimde dolayi tajibe alindim. Servikal pesserdi, gebelik tansiyinuydu, şekeriydi hastanede parca parca 21 gun yattim. 37 haftada tansiyondan doğuma aldılar. Kasilma var bebek inmiyor. Sonra suni sancı ondada tik yok. 12 saat gecmis 13 saatte tansiyin firladi dogru sezeryana ameliyat habeye girdim. 7 dk kiz 35dk ben çıktım. Tansiyin duzekene kadar yakin takip sonra odasa odemler morarmalar 6 gun daha oyle gecti.
Evliligimin 12 senesinde kolay olmadı ama bir kızım oldu. Simdi 6 aylik yanimda besiginde uyuyor ben nefes alip verişini dinliyorum.
Annelik kolay pes etmeyle olmuyor. Şimdide sonrada psikolojini kontrol altina almalısın canım.