Öncelikle merhaba. Ben başımdan geçenleri yazmak istedim. Oğlumu 2 yaşında çalıştığım için kreşe vermek durumunda kaldım. Öncesinde babaanne desteği ile dönüşümlü olarak bakıyorduk yavrum. Bu belirttiğiniz tepkilerin hepsini yaşadım yavrumda. Oyuncakları gerektiği gibi oynamama, ismi seslenildiğinde tepki vermeme, anne, baba, su gibi basit kelimeleri bile 2 yaşına gelmiş olmasına rağmen söyleyememe, yaşıtları dahil hiç kimse ile iletişim kuramam, aşırı şiddet yanlısı olma gibi... Biz bunun normal olduğunu, zamanla düzelebilecek bir durum olduğunu düşündük hep. Taki kreş pedogoğu bu farkedip bizimle paylaşana kadar. Otizm olabileceğini bütün hareketlerinin bunu gösterdiğini söyledi. Sonra zorlu süreçlerden geçtik. Pedogoglar testler falan. Sonrasında aslında oğlumuzun otizm olmadığını onu ilgisiz bıraktığımız için bu şekilde olduğunu söylediler bize. Evimizde 3 ay boyunca haber dahil olmak üzere reklam bile izlemedik. Başlarda çok zorlandık, çünkü tablet, tv, telefona o kadar alışmıştıki ağlama krizlerine giriyordu. Eşim sağolsun çok destek oldu bu süreçte. Bütün oyuncaklarını döktük her akşam eşimle birlikte oynamaya başladık. Başlarda biz oynarken o krizler geçiriyordu. Sonra sonra o da oynadığımız oyunlara ilgi duydu ve bizimle birlikte oynamak isteği geldi yavruma.Bu hep böyle devam etti ve 3 yaşında oğlum normal yaşıtları gibi davranmaya, konuşmaya başladı. Şuan 8 yaşında ve 150 AQ zekasına sahip üstün zekalı bir çocuk. Demem o ki güzel anneler otizm doğuştan gelen bişey asla değil, sonradan gelen birşey. Yeterki onlara gerekli desteği ve ihtiyaçları olan ilgiyi yeterince gösterelim. Umarım faydalı olmuştur. Sevgiler